Dzień Piśmiennictwa na Białorusi

W 2021 roku miastem gospodarzem będzie Kopyl. Dlatego w dniach 4-5 września podróżni będą mogli odwiedzić święto w tym mieście. Tym razem zbiega się również z „Rokiem Jedności Narodowej”. W Dniu Białoruskiego Piśmiennictwa zostaną nagrodzeni laureaci Narodowej Nagrody Literackiej oraz zorganizowane zostaną dodatkowe imprezy rozrywkowe i edukacyjne.

Teraz miasto aktywnie się przygotowuje: na budynkach pojawią się murale na cześć białoruskich działaczy literackich, stanie pomnik T. Gartnego, pojawi się 17 interaktywnych ławek, które opowiedzą o pisarzach i poetach urodzonych na ziemi kopylskiej. Dlatego można być pewnym, że w Dniu Białoruskiego Piśmiennictwa miasto przyjmie gości ze wszystkich regionów kraju w pełnej „gotowości bojowej”.

Ale przed wyjazdem na święto sugerujemy, żebyś się dowiedział lub odświeżył w pamięci, jak narodziło się piśmiennictwo na terytorium Białorusi, aby zrozumieć znaczenie tego święta.

Historia piśmiennictwa białoruskiego

Pierwsze zabytki piśmiennictwa białoruskiego pochodzą z X wieku. Ośrodkami rozprzestrzeniania się piśmiennictwa były Połock i Smoleńsk, gdzie w XII-XIII wieku narodziło się miejscowe pisanie kroniki. Tak powstają prace autobiograficzne: „Życie Eufrozyny Połockiej”, „Życie Abrahamiusza Smoleńskiego”.

Jednym z najważniejszych etapów rozwoju piśmiennictwa białoruskiego jest powstanie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Język białoruski jest od XIV wieku językiem państwowym Wielkiego Księstwa Litewskiego. Najważniejszymi zabytkami piśmiennictwa białoruskiego tego okresu są statuty Wielkiego Księstwa Litewskiego z lat 1529, 1566 i 1588.

Franciszek Skaryna odegrał ważną rolę w rozwoju piśmiennictwa białoruskiego. Franciszek Skaryna jest filozofem, doktorem nauk medycznych, który wydał „Psałterz”, „Apostoł” i inne dzieła. Dlatego nazwisko tej postaci historycznej jest obecnie nierozerwalnie związane z edukacją i drukiem. W pobliżu Biblioteki Narodowej Republiki Białorusi stoi jego pomnik, jego imię noszą szkoły i gimnazja, a także medal i order naszego kraju.

Pod koniec XVIII wieku ukazało się pierwsze wydanie w języku białoruskim - „Komedia” Maraszewskiego, co było początkiem aktywizacji twórczości w języku białoruskim, która trwała już w XIX wieku. W tym czasie ukazały się „Eneida na opak” W. Rowińskiego, „Taras na Parnasie” K. Wieranicyna i inne utwory. W tym samym czasie zaczął tworzyć W. Dunin-Marcinkiewicz, który jest autorem dzieła „Pińska szlachta”, kilku zbiorów wierszy i innych dzieł.

Ważną rolę w rozwoju języka białoruskiego przypisuje się również gazetom „Nasza Niwa” i „Nasza Dola”, które kojarzą się z takimi znanymi nazwiskami jak Janka Kupała, Jakub Kołas, M. Bogdanowicz i wielu innych.

Wielka Wojna Ojczyźniana wywarła wielki wpływ na literaturę białoruską. Opublikowano wiele prac na tematy wojskowe: „Trwożliwe szczęście” I. Szamiakina, „Historia Chatyńska” A. Adamowicza, a także prace W. Bykowa - „Znak nieszczęścia”, „Sotnikow” i inne.

Jeśli mówimy o dzisiejszych czasach, istnieje „Związek Pisarzy Białorusi”, który zrzesza przedstawicieli różnych kierunków, a od 1994 roku obchodzony jest w naszym kraju Dzień Białoruskiego Piśmiennictwa.

Białoruskie piśmiennictwo napotkało wiele przeszkód na drodze swego powstania, niemniej jednak do dziś zachowało się wiele dzieł literackich, z których każdy Białorusin jest dumny. A teraz nadal zachowujemy i wzbogacamy dziedzictwo kultury białoruskiej, wspierając nowe talenty i nie zapominając o dziełach minionych pokoleń.